Gemberbier

Gemberbier werd in de 18e eeuw in Engeland geboren en is sindsdien een van de meest populaire dranken.

Technisch gezien kan gemberbier niet als bier worden geclassificeerd: terwijl de productie van klassiek bier de fermentatie van een gemout graan (meestal gerst of tarwe) inhoudt om zetmeel in suiker te veranderen, want gemberbier fermentatie vindt plaats door rijsende micro-organismen, gemberwortel en suiker, meestal melasse of bruine suiker waaraan vervolgens water en citroensap worden toegevoegd. Aan het einde van de 19e eeuw werden sommige zeer lage alcoholische dranken "kleine bieren" genoemd. Op het moment dat ze dronken, anderen voor de aangename smaak ook omdat ze "veiliger" waren dan water, dat vaak besmet was.

Terwijl gemberbieren tegenwoordig typisch niet-alcoholisch zijn, bestond gemberbier vóór het midden van de 19e eeuw tot 11% alcohol. Maar met de accijnswet van 1855 legde het Britse parlement exportbelastingen op dranken met een alcoholgehalte van meer dan 2%. Sindsdien hebben de meeste gemberbierbrouwers het alcoholgehalte in hun producten verlaagd (door de fermentatietijd te verkorten) om ze toegankelijk te houden. Om deze reden is het een erg populair drankje geworden onder kinderen.

De geschiedenis van gemberbier is echter verbonden met het culturele en economische belang van de twee belangrijkste ingrediënten: gember en suikerriet. Wat betreft de eerste, het is een van de oudste specerijen die ooit is geregistreerd en dateert van meer dan 5000 jaar, lang beschouwd als een versterkende en helende wortel. Oorspronkelijk gebruikt door Indiërs en Chinezen, werd gember eerst "ontdekt" in Zuidoost-Azië en vervolgens onder de aandacht van de wereld gebracht door het Romeinse rijk in de eerste eeuw na Christus. Met de ontdekking van de Nieuwe Wereld worden de Franse en Britse Caribische kolonies de grootste suikerrietproducenten ter wereld.

Als we deze drank tegenwoordig in typische glazen flessen aantreffen, vereiste de bereiding van het gemberbier ooit het gebruik van bijzonder robuuste terracotta containers verzegeld met een speciaal glazuur, uitgevonden in Engeland en bekend als het "Bristol-glazuur", dat bewaard bleef de druk in de container. En dus werd het verkocht en op de markt gebracht.

Zelfs vandaag de dag wordt dit drankje gebruikt voor het maken van vele cocktails, waarvan de meest bekende de Moscow Mule is .